Verplicht DNA-test bij elke verkrachting
Seksueel geweld is een misdrijf dat we, ook in ons land (met zo'n 8 verkrachtingen per dag), moeilijk onder controle krijgen. Er wordt hard gewerkt om daders op te sporen en te vervolgen, maar het aantal veroordelingen ligt nog bedroevend laag.
Dat heeft meerdere redenen: vaak is er te weinig bewijslast, veel vrouwen geven een verkrachting niet of te laat aan en soms is gewoon de dader onbekend. De Federale regering heeft de aanpak van verkrachtingen hoog op de agenda geplaatst. Samen met Annemie Turtelboom, Hilde Vautmans, Martine Taelman en Carina Van Cauter ijver ik op alle fronten, zowel in de regering als in het parlement, voor een verplichte DNA-test bij elke dader en een DNA-test die daadwerkelijk wordt geanalyseerd bij het slachtoffer. Deze resultaten moeten bijgehouden worden in een databank waarin DNA-profielen kunnen vergeleken worden. Zo kunnen we daders makkelijker opsporen.Naast de aanpak van verkrachtingen door politie en justitie blijven we jammer genoeg zitten met een perceptieprobleem omtrent verkrachtingen en de rol van de vrouw hierin.
Dit perceptieprobleem werd pijnlijk blootgelegd door het 'wonderbroekje'. In de VS ontstond meteen na de bekendmaking een hele polemiek over de rol van de vrouw in het voorkomen van haar eigen aanranding. Volgens de enen een wat ongelukkige campagne, volgens anderen een hoax en opgezet spel om de discussie omtrent verkrachtingen aan te wakkeren. Hoe dan ook, op een paar dagen heeft het bedrijf ruim 25.000 dollar aan sponsoring opgehaald, wat aantoont aan dat er voldoende mensen zijn die hierin een middel zien om verkrachtingen tegen te gaan. Dat de berichtgeving de aanpak van verkrachtingen weer onder de aandacht brengt, kan ik alleen maar toejuichen. Ik moet echter toegeven dat toen ik dit bericht las, mijn haren rechtop gingen staan: alsof we 500 jaar terugkeren in de tijd, naar de kuisheidsgordel. En ik ben zeker niet de enige. Ik werd prompt gecontacteerd door verkrachtingsslachtoffers. Zij voelen zich hierdoor alsof de verantwoordelijkheid voor hun aanranding bij hen ligt omdat ze zichzelf al of niet voldoende hebben beschermd. Het is echt de wereld op zijn kop.
Flink wat vrouwen voelen zich heel ongemakkelijk bij het idee van een moderne kuisheidsgordel. Blogs overal ter wereld gonzen van de verontwaardiging. Wij, vrouwen, mogen hieromtrent verontwaardigd en zelfs emotioneel en bang zijn. Als vrouw word je elke dag geconfronteerd met je eigen kwetsbaarheid. Een verkrachting, aanranding of zelfs gewoon een seksistische opmerking is dé grootste aanslag op je fysieke, maar ook psychische integriteit. Het ontwikkelen van ondergoed of andere middelen om vrouwen te helpen voorkomen dat ze verkracht worden, is hetzelfde als zeggen dat we onszelf maar beter moeten beschermen, dat we maar een duidelijker signaal moeten geven dat we dit niet willen. En dát is akelig en daarom voelen zoveel vrouwen zich hier slecht bij, daarom voelen zoveel slachtoffers dit aan alsof ze opnieuw aangerand worden. Je kunt natuurlijk niemand verbieden dergelijk ondergoed te ontwikkelen en je kiest uiteraard nog altijd zelf of je het koopt of niet, maar voor vrouwen gaat het om zoveel meer dan alleen maar een broekje.
Bron: Het Belang van Limburg, 9 november 2013